Φαράγγι Κορομηλιάς No1

Στην Κορομηλιά Καστοριάς επισκεφθήκαμε το φαράγγι που βρίσκεται δίπλα από το χωριό. Στην αρχή του φαραγγιού συναντάμε ένα παλιό γεφύρι από το οποίο δεν διέρχεται αυτοκίνητο.

Από το ποτάμι το οποίο ρέει μέσα στο φαράγγι υδροδοτείται η πόλη της Καστοριάς, γι'αυτό και διακρίνουμε προχωρώντας προς τα μέσα στο δεξί μας χέρι τους σιδερένιους παλιούς (και μερικούς μάλιστα τρύπιους) σωλήνες μέσα στους οποίους τρέχει νερό.

Πριν επισκεφθούμε την τοποθεσία δεν είχαμε ιδέα ότι υπάρχει ένα τέτοιο μέρος στον τόπο μας. Από την μία πλευρά του φαραγγιού υπάρχει ένα παλιό τσιμεντένιο μονοπάτι πράγμα που δείχνει ότι το μέρος αυτό κάποτε δεν ήταν ξεχασμένο αλλά ίσως υπήρχαν και σκέψεις για περαιτέρω αξιοποίησή του. Μικρές γεφυρούλες που είδαμε ανα διαστήματα οδηγούν στην απέναντι πλευρά του φαραγγιού η οποία είναι πιο απότομη και δύσκολα μπορεί να περπατήσει εκεί κάποιος. Σήμερα πάντως το φαράγγι παραμένει παντελώς άγνωστο.

Μετά από περπάτημα δέκα και κάτι λεπτών (εμείς κάναμε πολύ παραπάνω επειδή μαζεύαμε υλικό) το φαράγγι φαινομενικά τελειώνει και ο επισκέπτης αντικρίζει ένα όμορφο μεγάλο ξέφωτο (αν κοιτάξει αριστερά ψηλά θα διακρίνει την μεγάλη γέφυρα του κάθετου άξονα της Εγνατίας όδού που οδηγεί στην Αλβανία). Κάπου εκεί νομίζαμε πως το φαράγγι τελειώνει. Μας άρεσε πολύ η φυσική ομορφιά της τοποθεσίας αλλά θα θέλαμε να έχουμε δει και κάτι περισσότερο.

Μετά από έναν και πλέον χρόνο που ξαναεπισκεφθήκαμε το φαράγγι και μετά το ξέφωτο, συνεχίσαμε την πεζοπορία περπατώντας πλάι από το ποτάμι. Με μεγάλη μας έκπληξη ανακαλύψαμε πως το φαράγγι όχι απλά συνεχιζόταν για πολύ ακόμα αλλά και πως γινόταν πιο ψηλό αλλά και πιο στενό με βράχια περισσότερο απότομα απ' ότι στο προηγούμενο κομμάτι του φαραγγιού.

Το τσιμεντένιο δρομάκι συνεχίζεται και αυτό από ένα σημείο και μετά, αυτή τη φορά πιο παλιό και πιο στενό, κομμένο σε κάποια σημεία από τις κατολισθήσεις. Συναντήσαμε και κάποια απομεινάρια από το παλιό, πιθανώς, σύστημα υδροδότησης. Αυτό που μας προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση είναι οι είσοδοι δύο σπηλιών, μία ακριβώς απέναντι από την άλλη με το ποτάμι να βρίσκεται στην μέση.

Από την μορφή την οποία έχουν οι είσοδοι αντιλαμβανόμαστε πως δεν πρόκειται για κάτι το οποίο δημιούργησε η φύση με τον καιρό αλλά για παρέμβαση ανθρώπινου χεριού. Ακούσαμε αργότερα πως οι σπηλιές αυτές σχετίζονται με τον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Δυστυχώς λόγω της έλλειψης των κατάλληλων μέσων (δεν ξέραμε ότι θα βρούμε και σπηλιές!) δεν προχωρήσαμε μέσα σε κάποια σπηλιά για να κάνουμε την δική μας έρευνα. Η πεζοπορία μας αυτήν την φορά κράτησε κοντά στο μισάωρο και έχοντας απομακρυνθεί αρκετά από το παλιό γεφύρι, όπου είχαμε παρκαρισμένα τα αυτοκίνητα, αλλά και από το χωριό, ξεκινήσαμε την επιστροφή μας χωρίς να διαπιστώσουμε ακριβώς μέχρι που εκτείνεται αυτό το πανέμορφο φαράγγι. Το μόνο σίγουρο είναι πως με την πρώτη ευκαιρία θα πάμε και για τρίτη φορά εκεί για να μπούμε στις σπηλιές αλλά και για να ακολουθήσουμε το φαράγγι ως το τέλος του.

Επιμέλεια / Κείμενο: Τούλιας Γρηγόρης
Συνεργάστηκαν: Στέργιος Δεμίρης, Παναγούλιας Νίκος