Ανάβαση στο Παλιοκλήσι

Το Παλιοκλήσι είναι από τα πιο ...περίοπτα μυστικά του τόπου μας! Όλοι το βλέπουν αλλά ελάχιστοι το έχουν ανακαλύψει.

Δεσπόζει υπερήφανα πάνω από την πεδιάδα της λίμνης της Καστοριάς, στην κορυφή του βουνού του λατομείου που βρίσκεται μετά το Δισπηλιό, στα δεξιά της διαδρομής προς Πτολεμαΐδα. Η σχετικά "ξερή", λόγω του πετρώδους εδάφους, τοποθεσία του Παλιοκλησίου, αν και προσφέρει μία μοναδική θέα της γύρω περιοχής και της λίμνης στον επισκέπτη της, δεν δέχεται μεγάλο αριθμό περιηγητών, λόγω του ότι είναι δύσκολα προσβάσιμη.

Ξεκινήσαμε και πήραμε τον δρόμο που ξεκινάει πίσω από την Κορησό και οδηγεί στoν Γέρμα Καστοριάς και κάπου στα μισά του δρόμου, περνώντας το μοναστήρι του Τσιριλόβου, στρίψαμε στον χωματόδρομο προς Παλιοκλήσι. Σε κάποιο σημείο ο δρόμος χάθηκε. Όμως κι εκεί συνεχίσαμε την διαδρομή μας με το αυτοκίνητο, μιας που η βλάστηση ήταν πολύ χαμηλή αλλά και το έδαφος σχετικά ομαλό. Το Παλιοκλήσι δεν βρισκόταν στο οπτικό μας πεδίο και έτσι βασιστήκαμε στον δικό μας, πρόχειρο προσανατολισμό, βλέποντας τις κορυφές των λόφων. Εκεί που ο δρόμος έγινε αρκετά απότομος και τραχύς, ακόμα και για το αυτοκίνητο, συνεχίσαμε με τα πόδια.

Η ανηφόρα ήταν μεγάλη και στην αρχή δεν είχαμε στο μυαλό μας να περπατήσουμε πολύ. Από κορυφή σε κορυφή όμως, η περιέργειά μας μεγάλωνε και ο ορεινός μας περίπατος, κράτησε αρκετές ώρες. Σημεία αναφοράς για την διαδρομή αυτή ήταν οι τριγωνομετρικές βάσεις του Ελληνικού Στρατού που γνωρίζαμε πάνω-κάτω που βρίσκονται. Κινηθήκαμε περιμετρικά ακολουθώντας την κορυφογραμμή, για να έχουμε μία πλήρη άποψη του βουνού αλλά και για να απολαύσουμε την θέα από όλες τις γωνίες.

Φτάνοντας πάνω από τα απόκρημνα βράχια, στις κορυφές που βρίσκονται από την πλευρά του λατομείου, η θέα αντάμοιψε το πείσμα μας αλλά και την κούρασή μας που επιδεινώθηκε από τον μεσημεριανό ήλιο του καλοκαιριού.

Ένα μικρό διάλειμμα, με το οροπέδιο της Καστοριάς στα πόδια μας, και η περιήγηση συνεχίστηκε, με στόχο να εντοπίσουμε το παλιό εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, για το οποίο είχαμε πληροφορίες πως βρίσκεται στην περιοχή, αφού αυτό της δίνει άλλωστε και την ονομασία "Παλιοκλήσι". Σε μία από τις βραχώδεις κορυφές βρήκαμε έναν σιδερένιο σταυρό στο χείλος του γκρεμού, και λίγο πιο δίπλα ένα μικρό εικονοστάσι, αφιερώμενο στην Παναγία. Προσωρινά πιστέψαμε πως ήταν αυτό που ψάχναμε...

Παίρνοντας τον σχετικά μακρύ, αλλά αυτήν την φορά πιο κατηφορικό, δρόμο της επιστροφής προς το αυτοκίνητο, μέσα σε ένα σύμπλεγμα δέντρων, ο garavelas διέκρινε κάποια ερείπια. Αυτό ήταν τελικά το παλιοκλήσι! Ουσιαστικά μόνο λίγες πέτρες, κάποια κομμάτια από τον τοίχο της μικρής εκκλησίας, έχουν μείνει σήμερα εκεί, να θυμίζουν ιστορίες και μύθους του παρελθόντος μαζί με κάποια στοιχεία πιθανής χρυσοθηρίας*...

Οι ανεμοδαρμένες κορυφές των βουνών, ορατές απ' όλους, κινούν την περιέργεια λίγων για να τις κατακτήσουν. Δεν είναι απαραίτητο να μιλάμε για τα Ιμαλάια ή τις Άνδεις, μπορεί απλά να πρόκειται για τις δικές μας, ιστορικές βουνοκορφές. Αυτές που βλέπουμε δεκάδες φορές την ημέρα από το παράθυρό μας και σίγουρα η κάθε μία θα έχει τα δικά της μυστικά να μας αποκαλύψει...

*Αυτό θα το εξετάσουμε στο μέλλον αναλυτικότερα μέσω της σελίδας μας με μία φωτοεξόρμηση-αφιέρωμα επί του θέματος.

Επιμέλεια/Κείμενο: toulias

Εξόρμησαν/Συνεργάστηκαν: toulias, garavelas.