Στο σπήλαιο της Κηπίνας
Θα ήταν σχεδόν απίθανο τα επιβλητικά βουνά των Τζουμέρκων να μην είχαν τα δικά τους ...υπόγεια μυστικά για να μοιραστούν μαζί μας! Έτσι και εμείς, γνωρίζοντας την ύπαρξη ενός σπηλαίου ξεκινήσαμε προετοιμασμένοι κατάλληλα για το εξερευνήσουμε.
Η Μονή Κηπίνας στα Τζουμέρκα, σίγουρα δεν είναι και από τα πιο συνηθισμένα μέρη. Πέρα από τις επιβλητικές εικόνες εξωτερικά, με την μονή να "κρέμεται" από τα βράχια, το εσωτερικό του αφιλόξενου βουνού επιφυλάσσει και αυτό μία έκπληξη για τους επισκέπτες του. Ο μοναδικός ναός της πρωτότυπης μονής έχει δύο πόρτες: από την μία μπαίνεις στον ναό και όταν πας να βγεις από την άλλη βρίσκεσαι στο σπήλαιο της Κηπίνας!
-Αριστερά: Η θέα της εισόδου του σπηλαίου από το αρχονταρίκι του μοναστηριού. -Κέντρο: Η έξοδος του ναού που οδηγεί στο σπήλαιο και η είσοδος ενός χώρου που πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε κάποτε ως αποθήκη από τους μοναχούς της Μονής Κηπίνας. -Δεξιά: Ο πέτρινος τοίχος του μη επανδρωμένου, πλέον, μοναστηριού όπως φαίνεται από το σπήλαιο.
Εκεί βρίσκεται η αφετηρία ενός υπόγειου διαδρόμου, ως αποτέλεσμα της διάβρωσης που προκαλούσε το νερό αμέτρητα χρόνια τώρα... Το μήκος του σπηλαίου αγγίζει τα 250 μέτρα και η διέλευση από κάποια σημεία του υπόγειου αυτού διαδρόμου μπορεί να χαρακτηριστεί αρκετά επικίνδυνη. Η γλίτσα που προκαλεί το χώμα μαζί με την υγρασία, οι διάφορες απότομες τάφροι σε συνδυασμό με τα πολλά και απότομα ανεβοκατεβάσματα είναι σίγουρα, μεταξύ άλλων, οι λόγοι για τους οποίους οι λάμπες του μοναστηριού φωτίζουν μέχρι και τα πρώτα 20 μέτρα του σπηλαίου, αποθαρρύνοντας έτσι τον απλό επισκέπτη να ικανοποιήσει την περιέργεια του σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον.
Δεξιά: Τα ρήγματα στο δάπεδο του σπηλαίου δημιουργούν τάφρους που μπορεί να φτάσουν μέχρι και τα 5 μέτρα βάθος. Διακρίνεται το στρώμα λάσπης. Τέτοια δύσκολα σημεία απαιτούν πολύ μεγάλη προσοχή και σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνιούνται μόνο με μεθόδους όπως η αντιστήριξη, που χρησιμοποιούνται στην σπηλαιολογία.
Το σπήλαιο που μας προσέφερε αρκετή αδρεναλίνη αλλά και άφθονες όμορφες εικόνες υπόγειου φυσικού κάλλους, καταγράφηκε επίσημα για πρώτη φορά την δεκαετία του '50 από την "μητέρα" της ελληνικής σπηλαιολογίας, ιδρύτρια της Σπηλαιολογικής Εταιρείας, Άννα Πετροχείλου. Εξερευνήθηκε εκ νέου, και χαρτογραφήθηκε σχεδόν σε όλη του την έκταση, από άλλη σπηλαιολογική ομάδα το 2001.
Mετά από αρκετή ώρα εξερεύνησης η ομάδα μας έζησε στιγμές ...τρόμου αλλά και γέλιου! Εκεί, λοιπόν, όπου με βάση τους υπολογισμούς μας, κοντεύαμε στο τέλος του σπηλαίου ο φακός μας έπεσε πάνω σε μία ανθρώπινη φιγούρα που βρισκόταν στο βάθος. Είμασταν πολύ μακριά από την είσοδο και όλη αυτήν την ώρα δεν είχαμε αντιληφθεί τίποτα να κινείται στο σπήλαιο. Στιγμιαία ο πανικός μας ήταν τεράστιος καθώς η ησυχία και το σκοτάδι του σπηλαίου που υπάρχουν σε υπερθετικό βαθμό στήνουν άψογα ένα σκηνικό ταινίας θρίλερ και δημιουργούν συναισθήματα που ούτε στο ελάχιστο μπορούν να μεταφερθούν μέσα από τις εικόνες. Κάποιος σπηλαιολόγος-φαρσέρ, είχε "φιλοτεχνήσει" στο τέλος της σπηλιάς ένα ανθρώπινο ομοίωμα από λάσπη. Το κατασκεύσε είτε για να αφήσει το στίγμα του στο σπήλαιο είτε για να τρομάξει τους επόμενους εξερευνητές του.Κάτι σαν προτομή ανθρώπου που μέσα στο σκοτάδι, βλέποντας την με τον φακό στο βάθος, είναι δύσκολο να μην σε ανατριχιάσει στιγμιαία!
Ο δρόμος της επιστροφής ξεκίνησε χωρίς καθυστέρηση καθώς το σπήλαιο της Κηπίνας μας συνεπήρε και η ημέρα μας αποδείχτηκε μικρή ώστε να καταφέρουμε να τηρήσουμε το αρχικό μας πρόγραμμα. Τα χιλιόμετρα που διανύσαμε για να πάρουμε μία μικρή γεύση από τις άγριες ομορφιές του νομού Ιωαννίνων άξιζαν μονάχα και από την ίδια την διαδρομή. Προσθέτοντας σε αυτό και τις εμπειρίες που ζήσαμε στον τελικό μας προορισμό μπορούμε να πούμε πως γεμίσαμε, ίσως με τον καλύτερ δυνατό τρόπο, μία φθινοπωρινή ημέρα...
Κείμενο/Επιμέλεια: toulias, Nio
Εξόρμησαν/Συνεργάστηκαν: kalampoukas, argie, stathis, toulias, stergios, nio, garavelas