Στον Προφήτη Ηλία Βοΐου 1803
Ο Προφήτης Ηλίας Ζουπανίου είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές κορυφές που διακρίνονται μέσα από το λεκανοπέδιο της Καστοριάς. Ξεχωρίζει από μακριά λόγω της ιδιαίτερης κωνικής μορφολογίας της και πολλοί τη θεωρούν, εσφαλμένα όμως, ότι πρόκειται για την υψηλότερη κορυφή του Βοΐου. Αυτό δεν ισχύει καθώς ο Προφήτης Ηλίας με μέγιστο υψόμετρο 1803 μέτρα είναι η δεύτερη ψηλότερη κορυφή στο Βόιο πίσω από το Παλιοκριμίνι (1806 μ.). Πρόκειται οπωσδήποτε όμως για την πιο εντυπωσιακή κορυφή του βουνού και αυτή που προσελκύει κάθε χρόνο τους περισσότερους ορειβάτες της περιοχής...
Ήταν ημέρα Σάββατο λοιπόν όταν ξεκινήσαμε για τον Πεντάλοφο Κοζάνης (παλιά ονομασία Ζουπάνι) με στόχο την κατάκτηση της κορυφής του Προφήτη Ηλία. Κινούμενοι επί της παλιάς εθνικής οδού Κοζάνης – Ιωαννίνων, περάσαμε το χωριό, με κατεύθυνση προς το Επταχώρι. Στα έξι χιλιόμετρα μετά τον Πεντάλοφο, στον αυχένα του βουνού, και πριν αρχίσουμε να κατηφορίζουμε για Επταχώρι, σταθμεύσαμε το αυτοκίνητο στο διαμορφωμένο χώρο όπου είναι κατασκευασμένο ένα κιόσκι δίπλα στα μικρά εικονοστάσια.
Στο σημείο αυτό, που είναι και η συνηθέστερη αφετηρία για την ανάβαση μέχρι τον Προφήτη Ηλία, μπαίνουμε στο ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε6 το οποίο διασχίζει το Βόιο κατά μήκος σχεδόν ολόκληρης της κορυφογραμμής του. Τα περίπου 2,5 χιλιόμετρα σε οριζόντια απόσταση και τα 450 μέτρα σε ύψος που έχουμε να διανύσουμε μέχρι την εκκλησία, καλύπτονται σε 2 με 2,5 ώρες, ανάλογα με τις αντοχές της παρέας και τα διαλείμματα. Στο πρώτο μισό της συνολικής διαδρομής μας, το μονοπάτι είναι σε πολύ καλή κατάσταση με ήπιες κλίσεις, η σήμανση είναι πυκνή και διασχίζεται πολύ ευχάριστα στη δροσερή σκιά των πανύψηλων δέντρων. Δεν προβληματίζει ακόμα και τους πιο άπειρους ορειβάτες.
Αμέσως μετά φτάνουμε σε ένα μεγάλο ξέφωτο και κινούμαστε πάνω σε βράχια, στην περιοχή που οι ντόπιοι, αν δεν κάνουμε λάθος, ονομάζουν "Πατώματα", λόγω της μορφολογίας της. Εκεί, βρισκόμαστε στην τοποθεσία στην οποία «ανακατεύονται» οι σημάνσεις από τρεις διαφορετικές περιόδους. Μία που αφορά το ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε6 (προφανώς κάποιος ορειβατικός σύλλογος έχει μεριμνήσει), μία που αφορά το μονοπάτι Πεντάλοφος - Κοτύλη (του Δασαρχείου) και μία της Οικολογικής Κίνησης Κοζάνης που, ανάμεσα σε άλλα, σηματοδότησε και το μονοπάτι Προφήτης Ηλίας – Σκοτωμένο Νερό - Βυθός. Εκεί λοιπόν, η κατάσταση μπερδεύεται λίγο καθώς «συναντώνται» τα παραπάνω περιγραφόμενα μονοπάτια… Η σήμανση είναι αραιή, διαφορετική, και είναι σχετικά εύκολο να πάρεις λάθος κατεύθυνση και να αρχίσεις να κατεβαίνεις προς Σκοτωμένο Νερό και Βυθό. Βέβαια, η περιπλάνηση πάνω στο βουνό, όταν υπάρχει χρόνος, μόνο δυσάρεστη δεν είναι! Γίνεται φανερό όμως ότι οι σημάνσεις πραγματοποιήθηκαν χωρίς συντονισμό (ίσως δεν ήταν και εφικτό κάτι τέτοιο). Το καλύτερο λοιπόν, όταν φτάσουμε στο ξέφωτο με τα βράχια (βλέπε χάρτη – το τμήμα με τις λευκές βούλες) είναι να ακολουθήσουμε το ένστικτό μας και να επιλέξουμε εμείς τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε έχοντας πλέον ορατότητα προς την κορυφή του Προφήτη Ηλία που είναι και ο τελικός μας στόχος.
Βγαίνοντας έπειτα από τα "Πατώματα", τα δέντρα λιγοστεύουν και ουσιαστικά έχουμε μπει στην τελική ευθεία για την κατάκτηση της κορυφής κι απομένουν λίγα λεπτά της ώρας μέχρι να φτάσουμε στην πρώτη, μεγάλη σκάλα... Το τελευταίο τμήμα της ανάβασης όμως, αυτό που περιλαμβάνει και τις μεταλλικές σκάλες είναι μεν το ομορφότερο αλλά συνάμα και το πιο δύσκολο. Η κλίση είναι μεγάλη και οι ανάσες βαραίνουν. Η πρώτη σκάλα με τα 28 σκαλοπάτια, έχει ύψος 7 με 8 μέτρα. Αφού τη διασχίσουμε, βγαίνουμε σε ένα πολύ μικρό πατάρι όπου τα λάθη στις κινήσεις μας δεν επιτρέπονται κι ο συνωστισμός επιβάλλεται να αποφεύγεται, λόγω έλλειψης χώρου. Τα αμέσως επόμενα 10-15 μέτρα είναι και αυτά που απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή, καθώς κινούμαστε σε στενό πέρασμα, στην άκρη του βράχου. Στη συνέχεια τα πράγματα γίνονται ευκολότερα και για λίγες δεκάδες μέτρα κινούμαστε στην κορυφογραμμή του βουνού, με θέα εκατέρωθεν, μέχρι να φτάσουμε στη δεύτερη σκάλα, τα 10 σκαλοπάτια της οποίας, μας ανεβάζουν περίπου 2,5 μέτρα, ως το τελικό επίπεδο στο οποίο είναι χτισμένη και η εκκλησία του Προφήτη Ηλία.
Στο σημείο αυτό θεωρούμε απαραίτητο να τονίσουμε ότι για τους ερασιτέχνες ορειβάτες, όπως άλλωστε είμαστε κι εμείς, η συγκεκριμένη τοποθεσία δεν προσφέρεται την εποχή που το βουνό έχει χιόνι ή υγρασία. Το τμήμα λίγο πριν και ανάμεσα στις σκάλες, είναι επικίνδυνο, πρέπει να αποφεύγεται η πολυκοσμία και δεν κάνει για όσους έχουν θέμα με το ύψος... Οι σκάλες πάντως είναι πολύ καλά στερεωμένες, με βοηθητικούς πασσάλους, πακτωμένους στο βράχο στο πάνω μέρος, για ασφαλέστερη μετάβαση στο επόμενο επίπεδο και πρέπει να ομολογήσουμε ότι αυτοί που τις τοποθετήσανε κάνανε πολύ καλή δουλειά.
Φτάνοντας στην κορυφή του Προφήτη Ηλία, η θέα, όπως και από κάθε άλλη ψηλή κορυφή, είναι εντυπωσιακή και αξίζει και μόνο γι΄ αυτό μία ανάβαση. Βόρεια παρατηρούμε την κορυφογραμμή του Βοΐου με κατεύθυνση προς την Κοτύλη. Στα δυτικά δεσπόζει πανοραμικά ο Γράμμος, με τις κορυφές του να δίνουν μια εικόνα ασυνήθιστη. Νότια ο Σμόλικας και η Βασιλίτσα, ενώ ανατολικά, τις καθαρές μέρες, διακρίνεται ο βασιλιάς των ελληνικών βουνών, Όλυμπος, πίσω και δεξιά από το Σινιάτσικο. Η εκκλησία είναι σχετικά μικρή και πίσω από το ιερό της, διακρίνονται πέτρινα ίχνη, ίσως από το παλιό ξωκλήσι το οποίο καταστράφηκε από βομβαρδισμό των Ιταλών στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εκκλησία που βρίσκεται σήμερα στην ομώνυμη κορυφή, ανακατασκευάστηκε το 1955 από Πενταλοφίτες μαστόρους, σύμφωνα με την επιτόπια επιγραφή της Οικολογικής Κίνησης Κοζάνης.
Την ημέρα που ανεβήκαμε στον Προφήτη Ηλία είχαμε προετοιμαστεί για να συναντήσουμε χιόνι αλλά αυτό ευτυχώς δεν υπήρχε σχεδόν πουθενά. Αυτό που δεν είχαμε προβλέψει ήταν ο αέρας που λυσσομανούσε. Στα ψηλότερα τμήματα, δυσκολεύει πολύ τις προσπάθειές μας και είναι ένας ανασταλτικός παράγοντας που δεν είναι εύκολο να τον προβλέψουμε κι οπωσδήποτε πρέπει να είμαστε έτοιμοι ακόμη και γι΄αυτό. Συνολικά, χρειαστήκαμε κοντά στο τρίωρο για να ανέβουμε στην κορυφή, καθώς, στα δύο τρίτα της ανάβασης, στα "Πατώματα", πήραμε λανθασμένα κατεύθυνση προς τον οικισμό του Βυθού. Ευτυχώς καταλάβαμε σχετικά γρήγορα το λάθος μας και διορθώσαμε την πορεία μας...
Η ανάβαση μέχρι τον Προφήτη Ηλία Βοΐου δεν είναι ιδιαίτερα κουραστική και η διαδρομή που επιλέξαμε δεν είναι η μοναδική. Μπορεί να γίνει εναλλακτικά και από τη βόρεια μεριά. Νερό δεν συναντήσαμε όσο βρισκόμασταν πάνω στο βουνό και τα κινητά έχουν πολύ καλό σήμα. Σαν εξόρμηση την προτείνουμε ανεπιφύλακτα με την απαραίτητη προσοχή στις σκάλες και προετοιμασία ανάλογη κάθε ανάβασης σε οποιοδήποτε κορυφή. Το Βόιο γενικότερα κρύβει μοναδικές εκπλήξεις και μπορεί να ικανοποιήσει ακόμα και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες. Πρόκειται για ένα από τα πιο πράσινα βουνά στην Ελλάδα με τα πέτρινα χωριά του να σκαρφαλώνουν στις απότομες πλαγιές, προσφέροντας εικόνες ξεχωριστές και φιλοξενία μοναδική...
Εξόρμησαν – Συνεργάστηκαν: toulias, stathis, garavelas