Στην κορυφή του Βαρνούντα 2330

Απομονωμένος, και σχεδόν ξεχασμένος, σε μια από τις πιο ευαίσθητες, για τα εθνικά μας θέματα, περιοχές, και αναπόσπαστο κομμάτι του όμορφου ψηφιδωτού των Πρεσπών, με χαραγμένα στις πλαγιές του, τα σημάδια των πολέμων που προηγήθηκαν, ο Βαρνούντας, ορθώνει το ανάστημά του μέχρι τα 2330 μέτρα υψόμετρο, για να φυλάει τα σύνορα της πατρίδας μας, με τα Σκόπια…

Ήταν το κυριακάτικο πρωινό της 19^ης Οκτωβρίου του 2014 όταν αναχωρήσαμε από το Άργος Ορεστικό για να ανεβούμε μέχρι το Δεσποτικό, την υψηλότερη κορυφή του Βαρνούντα, επί ελληνικού εδάφους. Η εξόρμησή μας όμως, ουσιαστικά ξεκίνησε από το χιονοδρομικό κέντρο στη Βίγλα Πισοδερίου. Εκεί συναντήσαμε τον Βαγγέλη που ήρθε από τη Φλώρινα ειδικά για την συγκεκριμένη ανάβαση κι έδωσε έναν διαφορετικό αέρα στην παρέα μας καθώς δεν έχουμε συχνά τη χαρά να συμμετέχουν στις εξορμήσεις μας, φίλοι από άλλες περιοχές της Ελλάδας. Επιβιβαστήκαμε λοιπόν σε ένα αυτοκίνητο και με αφετηρία τη Βίγλα, μπήκαμε στο χωματόδρομο που οδηγεί στο αιολικό πάρκο της περιοχής. Ο χωματόδρομος είναι σχετικά καλός στα πρώτα τρία χιλιόμετρα, μέχρι την είσοδο του πάρκου, από εκεί και πέρα όμως, και για τα υπόλοιπα έξι χιλιόμετρα της δικής μας διαδρομής, μάλλον κακοτράχαλος και δύσβατος. Χρειαστήκαμε περίπου μισή για να φτάσουμε στα 1850 μέτρα υψόμετρο, μέχρι το σημείο που είχαμε επιλέξει για να αφήσουμε το αυτοκίνητο (βλέπε χάρτη).

Τα εξίμισι χιλιόμετρα σε οριζόντια απόσταση και το μισό χιλιόμετρο υψομετρικά που είχαμε να διανύσουμε με τα πόδια, από εκεί και πέρα μέχρι το Δεσποτικό στα 2330 μέτρα, δεν μας επέτρεψαν να καθυστερήσουμε καθώς δεν γνωρίζαμε πόσο χρόνο θα χρειαζόμασταν για να φτάσουμε στο στόχο. Ήταν σχετικά μεγάλη απόσταση για τις συνήθεις αναβάσεις που κάνουμε κι έπρεπε να κερδίσουμε όσο χρόνο μπορούσαμε περισσότερο μιας και δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε σε αυτή την παρθενική εξόρμηση στον Βαρνούντα. Έτσι, μπήκαμε γρήγορα στο μονοπάτι που ξεκινάει από το σημείο που αφήσαμε το αυτοκίνητο, στο ύψος δηλαδή που βρίσκονται και τα βόρεια όρια του αιολικού πάρκου. Το μονοπάτι είναι εμφανές σε μεγάλα τμήματά του και χαμένο σε κάποια άλλα, όμως η συνολική διαδρομή είναι ασφαλής σε όλο το μήκος της, καθώς οι κλίσεις στην περιοχή δεν είναι μεγάλες.

Σε μιάμιση ώρα φτάσαμε στον αυχένα των 2050 μέτρων, όπου το μονοπάτι από το αιολικό πάρκο διασταυρώνεται με τον χωματόδρομο που ενώνει τα χωριά Κρατερό και Άγιος Γερμανός, ανάμεσα στις κορυφές Τούμπα και Κρίβι Κάμεν (βλέπε χάρτη). Σε εκείνο το σημείο αρχίσαμε να αμφισβητούμε την ορθότητα του αρχικού σχεδίου της εξόρμησης καθώς διαπιστώσαμε ότι ο χωματόδρομος που γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι θα συναντήσουμε, ήταν πολύ καλύτερος από ότι νομίζαμε, όταν οργανώναμε την εξόρμηση επί χάρτου. Αν είχαμε επιλέξει να ανεβούμε με το αυτοκίνητο ως τα 2050 μέτρα, θα είχαμε κερδίσει αρκετό χρόνο και θα ξεκινούσαμε ξεκούραστοι από εκεί την ανάβαση.

Από τον χωματόδρομο των 2050 μέτρων μέχρι και την ψηλότερη κορυφή του Βαρνούντα, ουσιαστικά ξεκινούν δύο μονοπάτια που εξυπηρετούν τους ορειβάτες. Το ένα (καλύτερα συντηρημένο και σηματοδοτημένο) είναι αυτό που ανεβαίνει στο Κρίβι Κάμεν, έπειτα μπαίνει μέσα στα Σκόπια, κι από κει, σχεδόν παράλληλα με την κορυφογραμμή των συνόρων και λίγο χαμηλότερα, οδηγεί στο Δεσποτικό. Το άλλο που παραμένει επί του ελληνικού εδάφους, κατηφορίζει λίγο πριν φτάσει στην ψηλότερη κορυφή και τότε πρέπει να βγούμε εκτός και να επιλέξουμε εμείς τα πατήματα μας μέχρι τα 2330 μέτρα, αλλά δεν υπάρχει δυσκολία στην τελική ανάβαση, λόγω των σχετικά βατών κλίσεων της πλαγιάς του Δεσποτικού. Εμείς προτιμήσαμε το μονοπάτι από τη νότια μεριά της κορυφογραμμής, εντός της ελληνικής επικράτειας, και ξεκινήσαμε για το Δεσποτικό. Περάσαμε δίπλα από το Κρίβι Κάμεν (δεν ανεβήκαμε) και με υπέροχη θέα στη λεκάνη των Πρεσπών για το υπόλοιπο της διαδρομής, χρειαστήκαμε επιπλέον δυόμισι ώρες για να φτάσουμε στις 12 το μεσημέρι, στα 2330 μέτρα, στην κορυφή του Βαρνούντα, κουρασμένοι αλλά ικανοποιημένοι από την επίτευξη του στόχου.

Το δύσκολο σε αυτά τα υψόμετρα, όταν δεν έχεις ξαναπάει σε κάποιο βουνό, είναι να αναγνωρίσεις την κορυφή που θες να "κατακτήσεις". Όταν δεν υπάρχουν σαφείς πληροφορίες που να μεταφράζονται εύκολα σε εικόνες πάνω στο βουνό και χωρίς κάποιο χρήσιμο εργαλείο στα χέρια σου (χάρτης, δέκτης gps, πυξίδα), ενόσω βρίσκεσαι ανάμεσα σε κορυφές που δεν διαφέρουν υψομετρικά πολύ μεταξύ τους, δεν είναι εύκολο να καταλάβεις που ακριβώς θες να πας και τι ψάχνεις…

Τη μέρα της εξόρμησης υπήρχε συννεφιά στην ευρύτερη περιοχή, αραιή μεν, αλλά δεν μας επέτρεψε να θαυμάσουμε την όμορφη θέα από την κορυφή. Τα γειτονικά βουνά ήταν σκεπασμένα με σύννεφα και η ατμόσφαιρα σχετικά θολή, αν και βρισκόμασταν στα μέσα του Οκτώβρη. Μετά το απαραίτητο διάλειμμα, το φαγητό και τον καφέ, τις φωτογραφίες και τη συζήτηση που ακολούθησε, πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής. Στο γυρισμό επιλέξαμε να κινηθούμε από τη βόρεια μεριά της κορυφογραμμής των συνόρων, εντός των Σκοπίων, όπου το μονοπάτι, αν και στενό, σε κατεβάζει με σχετική άνεση μέχρι τα 2100 μέτρα. Από εκεί κι έπειτα τα πράγματα γίνονται ευκολότερα...

Η συνολική κατάβαση ήταν αρκετά επίπονη λόγω της μεγάλης απόστασης που είχαμε να διανύσουμε μέχρι το αυτοκίνητο και της συσσωρευμένης κούρασης από την ανάβαση. Χρειαστήκαμε τέσσερις ώρες για να γυρίσουμε στο αιολικό πάρκο και στο τελευταίο τμήμα της επιστροφής, με θέα πλέον τις πελώριες ανεμογεννήτριες, τα απαραίτητα διαλείμματα για ξεμούδιασμα ήταν περισσότερα. Συνολικά εκείνη τη μέρα από τις δέκα ώρες που βρισκόμασταν πάνω στο βουνό, τις οκτώ περπατούσαμε. Φτάσαμε κατάκοποι στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για τη Βίγλα. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν γυρίσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο όπου και αποχαιρετίσαμε τον Βαγγέλη, με τον οποίο ανανεώσαμε το ραντεβού για πιθανή μελλοντική εξόρμηση σε κάποια από τις ιδιαίτερες τοποθεσίες της Φλώρινας.

Ο Βαρνούντας δεν βρίσκεται στους δημοφιλέστερους ορεινούς προορισμούς της Ελλάδας, ίσως επειδή ο χωματόδρομος που φτάνει στα 2050 μέτρα, λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας για τους ορειβάτες που γενικά θέλουν να περπατούν σε ανέγγιχτες, από τον πολιτισμό, περιοχές. Δεν παύει όμως να είναι ένα μεγάλο βουνό, φιλόξενο και ιστορικό, και με θέα, όταν το επιτρέπει ο καιρός, στα ψηλότερα βουνά της Ελλάδας, της Αλβανίας και των Σκοπίων. Για όσους επιθυμούν να τον γνωρίσουν, η πιο σύντομη ανάβαση στα ψηλότερα πατώματα, γίνεται είτε από Άγιο Γερμανό, είτε από Κρατερό, μέσω του χωματόδρομου που προαναφέρθηκε. Όσοι επιλέξετε να ανεβείτε από τη Βίγλα, εφοδιαστείτε με νερό και τρόφιμα (οξυγόνο θα βρείτε πάνω στο βουνό) και απολαύστε μία ακόμη μοναδική διαδρομή στα υπέροχα αλπικά τοπία της πατρίδας μας…

Εξόρμησαν – Συνεργάστηκαν: vaggelis, stathis, psilos, garavelas