Στην κορυφή του Γράμμου Νο2
Η ιδέα γυρνούσε από καιρό στο μυαλό μας και ήδη είχαμε αρχίσει να κάνουμε υπολογισμούς και σενάρια. Αυτή τη φορά θέλαμε να πραγματοποιήσουμε μία εξόρμηση πέρα για πέρα διαφορετική! Μία εξόρμηση όχι για εμάς αλλά αφιερωμένη σε όλους αυτούς με τους οποίους κουβαλάμε το ίδιο μεράκι. Θέλαμε να τοποθετήσουμε ένα βιβλίο εμπειριών στην κορυφή του Γράμμου…
Bρήκαμε ένα μεγάλο και ανθεκτικό τετράδιο και γράψαμε στις πρώτες σελίδες τα καλωσορίσματα και τα υπόλοιπα σχετικά που αφορούν τον επισκέπτη, στην ελληνική, την αλβανική και την αγγλική γλώσσα, ώστε να καλύψουμε όλη τη γκάμα των ορειβατών (η κορυφή του Γράμμου είναι το φυσικό σύνορο Ελλάδας-Αλβανίας). Στο πρώτο τμήμα του τετραδίου θα έγραφε ο κάθε επισκέπτης της κορυφής, εμπειρίες που θα ήθελε να μοιραστεί μαζί μας και θα τις δημοσιεύαμε κάθε χρόνο στην ιστοσελίδα μας, και το άλλο τμήμα του τετραδίου, θα ήταν για όσους ήθελαν τα γραφόμενά τους να μείνουν αδημοσίευτα. Με την καταλυτική βοήθεια και τη δεξιότητα στις μαστοριές του Γιώργου, ο οποίος διατηρεί τον ξενώνα στον οικισμό του Γράμμου, ξεκινήσαμε στις 27 Ιουλίου του 2013 να τοποθετήσουμε το βιβλίο στα 2520 μέτρα υψόμετρο, μαζί με τη σιδερένια κατασκευή που θα το προστάτευε από τα στοιχεία της φύσης. Αναχωρήσαμε νύχτα από τη Γράμμουστα προς τα Λιβάδια, όπου και τελειώνει ο χωματόδρομος, έτσι ώστε με το πρώτο χάραμα να περπατάμε ήδη για την ιδιαίτερη αυτή ανάβασή μας.
Τι πιο ωραίο από το να διασχίζεις αυτές τις τεράστιες εκτάσεις βλέποντας το ελάχιστο πρώτο φως της ημέρας να χαϊδεύει τις πλαγιές και να νιώθεις την απόλυτη ησυχία... Μια ησυχία αλλιώτικη από τις άλλες διότι δεν έγκειται απλώς στην έλλειψη έντονων θορύβων, είναι η σιωπή που προκαλεί το δέος μπροστά στον γίγαντα που ορθώνεται στα μάτια σου, η γαλήνη μπροστά στα μεγαλουργήματα της φύσης. Η ανάβαση, αν και δεν αναμενόταν να διαρκέσει πάνω από μιάμιση ώρα, ήταν σχετικά κουραστική διότι έπρεπε να μοιραστούμε κατά τη διάρκεια της διαδρομής το φορτίο, κυρίως του σιδερένιου κουτιού που θα στερεώναμε στο περίφημο κολονάκι της κορυφής, για να φιλοξενήσει μέσα το βιβλίο και τη γραφική ύλη. Στο ίδιο μοτίβο όπως κάθε φορά (ήταν η 4η φορά που κάποια εξόρμηση «πάτησε» την κορυφή του Γράμμου), ξεκινήσαμε με μία πολύ απότομη ανάβαση στα τυφλά, με σύμμαχο το καλό έδαφος που δημιουργεί εύκολα πατήματα στον ορειβάτη, έως ότου συναντήσουμε το μονοπάτι της Αετομηλίτσας, το μονοπάτι που οδηγεί στην 2520 αλλά μονάχα για όσους ανεβαίνουν από τον νομό Ιωαννίνων. Αν ανεβαίνετε από Καστοριά, έχετε ατυχήσει, καθώς όσο ωραίες και αν είναι οι εικόνες, χρειάζεται λίγος αυτοσχεδιασμός και σίγουρα 2-3 συμβουλές για τη διαδρομή που θα ακολουθήσετε χωρίς μονοπάτι.
Σχετικά γρήγορα για το βάρος που κουβαλούσαμε (1 ώρα περίπου), φτάσαμε στην κορυφή του Γράμμου ενθουσιασμένοι με την διαυγή ατμόσφαιρα τριγύρω και με το ότι το εγχείρημά μας ήταν πολύ κοντά στο να επιτευχθεί. Χάρη στο μεράκι του Γιώργου που επιμελήθηκε της όλης κατασκευής, πολύ σύντομα το μεταλλικό κουτί τοποθετήθηκε επάνω στο κολονάκι της κορυφής, αεροστεγές και υδατοστεγές, για να αντέξει τις ακραίες συνθήκες ακόμα και το χειμώνα. Οι πρώτες εμπειρίες από τα 2520 δικαιωματικά γράφτηκαν από τον Χάρη, τον συνοδοιπόρο μας από τον Πειραιά, ο οποίος βρισκόταν για παραθερισμό και ορειβασία στη Γράμμουστα και χωρίς δεύτερη σκέψη δέχτηκε την πρόσκλησή μας για την ξεχωριστή αυτή ανάβαση. Ο Άλκης, ο Γιώργος και ο Γρηγόρης στη συνέχεια, άφησαν το στίγμα τους στο βιβλίο της πολυθρύλητης κορυφής. Με το αίσθημα της ικανοποίησης διάχυτο στην παρέα αλλά και με την ευφορία που πάντα σου προσφέρει η κατάκτηση της ψηλής κορυφής, μετά τις φωτογραφίες και τις κατάλληλες διαβουλεύσεις, ξεκίνησε ο δρόμος της κατάβασης σε δύο διαφορετικές ομάδες, μία με κατεύθυνση απευθείας στο χωριό και μία μέσω Γκιστόβας (υπόσχεση που δώσαμε στον Χάρη και έπρεπε να τηρηθεί), με το μυαλό όμως πίσω σε αυτό που αφήσαμε, σαν μια γλυκιά υποχρέωση προς τους υπόλοιπους «πλανευτές» του Γράμμου, πως θα ανανεώσουμε το ραντεβού μας με την κορυφή για να ανοίξουμε ξανά το βιβλίο και να δούμε μέσα από τα μάτια των άλλων, τις εικόνες που αυτές οι πλαγιές προσφέρουν στον κάθε ένα που τις προσεγγίζει...
Όσο όμως και αν είχαμε τη διάθεση να επικοινωνήσουμε με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο, με άλλους ανθρώπους που αγαπούν το βουνό, και να δώσουμε και σε αυτούς τη δυνατότητα να μοιραστούν μαζί μας τις εμπειρίες τους, όσο και αν διαθέσαμε από χρόνο και χρήμα ανιδιοτελώς, στην Ελλάδα της ποδοσφαιροποίησης των πάντων, της ιδιοτροπίας, της αμετροέπειας και του εγωισμού, πάντα θα βρίσκεται κάποιος εγκεφαλικά αλλά και συναισθηματικά ανεπαρκής για να χαλάσει την διάθεση, αυτών που θέλουν κάτι να δημιουργήσουν, άσχετα αν αυτό το κάτι είναι σημαντικό ή όχι. Κάποιος άνθρωπος λοιπόν, εμφανώς ενοχλημένος από την κίνησή μας, και υποθέτουμε επανειλημμένα, ανέβηκε μέχρι την κορυφή, και όπως πληροφορηθήκαμε, αφαίρεσε αρχικά το βιβλίο και τη γραφική ύλη από το κουτί. Κάποιοι ορειβάτες στη συνέχεια, μερίμνησαν και τοποθέτησαν μέσα και πάλι ένα τετράδιο και στυλό αλλά ο ενοχλημένος κύριος-α (υποθέτουμε πως πρόκειται για τον ίδιο), έδρασε πιο ριζικά, ξηλώνοντας αυτή τη φορά, ολόκληρο το κουτί από τη βάση του, πράγμα που απαιτούσε και κατάλληλα εργαλεία για να επιτευχθεί, το κουβάλησε και το πέταξε σε ένα γκρεμό λίγο παραπέρα, όπου και εντοπίσθηκε αργότερα από άλλον ορειβάτη που μας ενημέρωσε σχετικά.
Δυστυχώς για ακόμα μία φορά αποδεικνύεται πως η βλακεία δεν έχει όρια, καθώς βολοδέρνει ακόμα και στις ψηλότερες κορυφές και είναι γεγονός ότι στη χώρα μας έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο κάποιων ανθρώπων, που είτε ως «χομπίστες» του βουνού, είτε ως επαγγελματίες από διάφορα πόστα, σε σχέση πάντα με το βουνό, θέλουν «να βγαίνουν μπροστά», «πρώτοι και καλύτεροι απ’ όλους» και με βασικό χαρακτηριστικό την αλαζονεία, φιγουράρουν σε ένα πεδίο κατ’ εξοχήν αντίστροφο με τις τακτικές τους, ένα πεδίο το οποίο θα έπρεπε να εμπνέει αρμονία και συντροφικότητα στους ανθρώπους. Είμαστε σίγουροι πως αυτοί είναι ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπων που τους αρέσει να περνούν τον ελεύθερο τους χρόνο, κοντά στη φύση και το βουνό. Άλλωστε, για να γουστάρεις κάτι τέτοιο, πρέπει πρώτα να σέβεσαι κι έπειτα να αγαπάς πραγματικά τη φύση και τις συγκινήσεις που μπορεί να σου προσφέρει…
Εξόρμησαν – Συνεργάστηκαν: george, alkis, charis, toulias
Σχετικά άρθρα και χάρτες: