Σπήλαιο των νερών No1

Η cyberότσαρκα επισκέφθηκε το σπήλαιο των νερών στο Καστανόφυτο Καστοριάς 2 φορές το καλοκαίρι του 2007. Μια πρώτη μας επαφή με την τοποθεσία, πριν την πρώτη επίσημη επίσκεψη της ομάδας, ήταν με έναν κύριο από το χωριό που μας ενημέρωσε για την ακριβή θέση της εισόδου του σπηλαίου και μας έδωσε κάποιες γενικές πληροφορίες για αυτό.

Το Σάββατο 25 Αυγούστου 2007, 5 μέλη και ο συντονιστής της ομάδας μπαίνουν για πρώτη φορά μέσα στο σπήλαιo.

Ένα αναξιοποίητο σπήλαιο για εμάς αποτέλεσε αντικείμενο ενθουσιασμού. Χωρίς να χάσουμε και πολύ χρόνο, λοιπόν, ετοιμαστήκαμε καταλλήλως (όταν λέμε καταλλήλως όχι με πλήρη εξερευνητικό – ορειβατικό εξοπλισμό απλά με κάποια μέσα φωτισμού, τις ψηφιακές φωτογραφικές μας μηχανές, και το κατάλληλο ντύσιμο). Νωρίς το μεσημέρι φτάσαμε στην τοποθεσία, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Καστανόφυτο. Η είσοδος της σπηλιάς είναι κοντά στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στα γύρω χωρία έτσι αφήσαμε εκεί τα αυτοκίνητα και μεταβήκαμε στην είσοδο του σπηλαίου μετά από μία μικρή πεζοπορία στο δάσος.

Μέσα στο δάσος το έδαφος δημιουργεί δύο βαθουλώματα 10 περίπου μέτρων, ένα πολύ απότομο και ένα λίγο πιο ομαλό. Βρίσκονται δίπλα-δίπλα και αποτελούν και τα δύο εισόδους της σπηλιάς. Κατεβαίνοντας δειλά-δειλά είδαμε μπροστά μας , ακριβώς πάνω στο μικρό άνοιγμα-είσοδο, μία πολύ παλιά αυτοσχέδια σιδερένια πόρτα με μία επίσης αυτοσχέδια ταμπέλα επάνω της που προειδοποιούσε τους τυχόν επισκέπτες να μην περπατήσουν πάνω από 50 μέτρα μέσα στην σπηλιά.

Προσβάσιμη είσοδος

2η δύσκολη είσοδος

Μπαίνοντας στο σπήλαιο αντικρίσαμε έναν χώρο γεμάτο πετρώματα που δημιουργούσαν «φέτες» στην διαδρομή προς το εσωτερικό του σπηλαίου. «Φέτες» πετρωμάτων από πάνω μας και «φέτες» πετρωμάτων από κάτω μας. Το ύψος του χώρου αυτού δεν ξεπερνά στα περισσότερα σημεία του το 1,5 μέτρο και μπορώ να πω πως ο επισκέπτης πιθανόν να τρομάξει με την είσοδο του καθώς λόγω της διαμόρφωσης του χώρου αυτού ίσως του δημιουργηθεί κλειστοφοβία.

Μπροστά και δεξιά βλέπεις «τοίχο». Νομίζεις ότι η σπηλιά τελειώνει εκεί αν προχωρήσεις όμως προς τα αριστερά κατευθείαν θα βρεις τον δρόμο σου. Προχωρώντας και βγαίνοντας από τον θάλαμο με τις πέτρες «φέτα», αριστερά βλέπεις τις αχτίδες του ηλίου που χτυπούν το σκοτεινό και υγρό εσωτερικό του σπηλαίου. Εκεί η σπηλιά αρχίζει να ανοίγει. Στα πόδια μας έτρεχε ένα μικρό σχεδόν ξεραμένο ρυάκι.

Η θερμοκρασία ήταν γύρω στους 10 βαθμούς αν και έξω το θερμόμετρο υπενθύμιζε πως πρόκειται για ένα μεσημέρι του καλοκαιριού. Το μικρό άνοιγμα (η δεύτερη είσοδος του σπηλαίου) από το οποίο μπαίνει και το λιγοστό φώς σε εκείνο το σημείο δημιουργεί μια πολύ όμορφη εικόνα. Μία αντίθεση από το εσωτερικό της σπηλιάς και το φωτείνο και πράσινο δάσος.Συνεχίσαμε με αργά βήματα και με πολύ προσοχή. Δεν γνωρίζαμε τι μπορεί να συναντήσουμε στο επόμενό μας βήμα. Το σπήλαιο συνεχώς άνοιγε, γινόταν όλο και πιο μεγάλο αλλά και πιο «υγρό» αν και βρισκόμασταν στο κατακαλόκαιρο και δεν είχε βρέξει. Δεν είχαμε δει ακόμη κάποιον σταλγμίτη-σταλακτίτη ή κάτι άλλο που να καθιστά την σπηλιά σπήλαιο. Σιγά σιγά αντιληφθήκαμε μία παρουσία μέσα στην σπηλιά, δεν είμασταν μόνοι μας. Οι νυχτερίδες έφερναν βόλτες πάνω από τα κεφάλια μας και το γεγονός αυτό μας εξίταρε.

Το άγνωστο αλλά και το σκοτάδι κατέστησε τα βήματα μας δειλά. Με αυτά τα δειλά βήματα λοιπόν φτάσαμε στο ζουμί της πρώτης εξόρμησης μας, το «Εκκλησάκι». Σε ένα άνοιγμα της σπηλιάς όπου ο χώρος είναι μεγάλος σε πλάτος και ύψος αντικρίζουμε το πρώτο ενδιαφέρον σημείο της σπηλιάς. Ένας μεγάλος σταλακτίκτης ενωμένος με τον σταλαγμίτη σχηματίζουν ένα πολύ όμορφο θέαμα σε ένα σχήμα που θυμίζει εκκλησάκι. Γι’αυτό και η ομάδα της cyberότσαρκας ονόμασε έτσι αυτόν τον τεράστιο σταλακτίτη. Γύρώ από αυτόν η θερμοκρασία είναι χαμηλή και το έδαφος περίεργο – ένα μαύρο βρεγμένο χώμα που βουλιάζουν τα παπούτσια…

…και αυτό ίσως έχει δημιουργηθεί με τον καιρό από τα περιττώματα των αμέτρητων νυχτερίδων που φωλιάζουν στην οροφή του σπηλαίου πάνω από το εκκλησάκι.

Σε αυτό το σημείο αποφασίσαμε να επιστρέψουμε καθώς είχαμε ήδη αρκετή ώρα μέσα στην σπηλιά (η βόλτα ήταν αναγνωριστική και προχωρούσαμε πολύ αργά). Από την στιγμή που είδαμε αυτό που θέλαμε, ότι δηλαδή στην σπηλιά υπάρχει ενδιαφέρον (σταλαγμίτες και σταλακτίτες), είμασταν ευχαριστημένοι και αρχίσαμε ήδη να προγραμματίζουμε τη νέα, πιο οργανωμένη επίσκεψη στον χώρο για να προχωρήσουμε και πιο βαθιά έχοντας τουλάχιστον καλύτερα μέσα φωτισμού από αυτήν την φορά.

Μια αναμνηστική φωτογραφία πριν ξεκινήσουμε για τον γυρισμό.

Επιμέλεια: Παναγούλιας Νίκος, Τούλιας Γρηγόρης

Συνεργάστηκαν: Psilos, ioannis, airmax, tsioy,

Κείμενο: Τούλιας Γρηγόρης, Παναγούλιας Νίκος